การค้นพบเทคโนโลยีโมโนโคลนัลแอนติบอดี (mAb) ที่แปลกใหม่โดยโคห์เลอร์และมิลสไตน์ในปี 2518 ทำให้เกิดความเป็นไปได้ในการสร้างแอนติบอดีในฐานะกลุ่มการรักษา (Kohler & Milstein, 1975)โมโนโคลนอลแอนติบอดี (mAbs) เป็นหนึ่งในแพลตฟอร์มยาที่ใช้กันอย่างแพร่หลายมากที่สุดสำหรับโรคติดเชื้อหรือการรักษามะเร็ง เนื่องจากพวกมันกำหนดเป้าหมายอย่างเลือกสรรที่ก่อโรค เซลล์ติดเชื้อ เซลล์มะเร็ง และแม้แต่เซลล์ภูมิคุ้มกันด้วยวิธีนี้ พวกมันจะเป็นสื่อกลางในการกำจัดโมเลกุลและเซลล์เป้าหมายโดยมีผลข้างเคียงน้อยกว่าวิธีการรักษาอื่นๆโดยเฉพาะอย่างยิ่ง mAb สำหรับการรักษามะเร็งสามารถจดจำโปรตีนบนพื้นผิวเซลล์บนเซลล์เป้าหมาย จากนั้นจึงฆ่าเซลล์เป้าหมายด้วยกลไกหลายอย่าง
การทำให้มีลักษณะของมนุษย์ช่วยลดการสร้างภูมิคุ้มกันของแอนติบอดีในมนุษย์อย่างมาก ทำให้การบริหารแบบเรื้อรังเป็นไปได้ความก้าวหน้าดังกล่าวในเทคโนโลยีแอนติบอดีส่งผลให้เกิดการระเบิดในการพัฒนา mAb ในการรักษาในช่วงทศวรรษที่ผ่านมาชุดของอนุพันธ์ของแอนติบอดี ซึ่งรวมถึงโปรตีนหลอมรวม Fc, คอนจูเกตของแอนติบอดี-ยา (ADCs), อิมมูโนไซโตไคน์ (การหลอมรวมของแอนติบอดี-ไซโตไคน์) และการหลอมรวมของแอนติบอดี-เอนไซม์ ยังได้รับการพัฒนาและนำเข้าสู่เชิงพาณิชย์ในฐานะการบำบัดใหม่